ע”פ 678/19 – איגור גרוזדוב נגד היועץ המשפטי לממשלה
1
בבית המשפט העליון בשבתו כבית משפט לערעורים פליליים |
לפני: |
|
|
כבוד השופט ד' מינץ |
|
כבוד השופט י' אלרון |
|
נגד |
המשיב: |
היועץ המשפטי לממשלה |
ערעור על החלטתו של בית המשפט המחוזי בירושלים מתאריך 25.12.2018 ב-תה"ג 63795-03-18 |
תאריך הישיבה: |
כ"ד בניסן התשע"ט |
(29.04.2019) |
בשם המערער: |
עו"ד מיכאל עירוני |
בשם המשיב: |
עו"ד תם כהן |
1.
לפנינו ערעור על החלטתו של בית המשפט
המחוזי בירושלים (כב' השופטת ח' מ' לומפ)
ב-תה"ג 63795-03-18 (להלן: ה
בפתח הדברים אביא בקצרה את הרקע הצריך לעניין.
העובדות הרלבנטיות
2
2. בתאריך 13.02.2018 ממשלת גרמניה הגישה בקשה למעצרו הזמני של המערער לצורך הסגרתו לגרמניה, לאחר שנמלט ממנה כחודש לפני כן.
3.
המערער נעצר לראשונה בהתאם לסעיף
4. בתאריך 22.03.2018 ממשלת גרמניה הגישה, באמצעות שגרירות גרמניה בישראל, בקשה להסגרתו של המערער לגרמניה על מנת שיועמד לדין באשמת ביצוע בצוותא של עבירת המתה כדי לאפשר ביצוע עבירה אחרת; שוד שגרם למוות; חבלה חמורה בנסיבות מחמירות וגרם נזק פלילי לרכוש, וכן באשמת ביצוע עבירת התפרצות וגניבה (להלן: בקשת ההסגרה).
5. כעולה מבקשת ההסגרה ומהחומר שצורף אליה, בין תאריך 30.12.2017 לתאריך 01.01.2018, המערער התפרץ לבית מגורים בעיר אולם(Ulm) בגרמניה וגנב ממנו 150 אירו וכן שני מטבעות זהב בשווי של 200 אירו כל אחד (להלן: האירוע הראשון). בנוסף, נטען כי בלילה שבין תאריך 05.01.2018 לתאריך 06.01.2018, בסביבות השעה 2:30 לפנות בוקר, המערער וחברו, גיורגינאגל(להלן: גיורגי), התפרצו לבית מגורים, הסמוך לבית המגורים הראשון וגנבו ממנו תכשיטים רבים. למעשה זה היו שותפים גם:גיורגיצ'וחרוקידזה(להלן: צ'וחרוקידזה) ואשתו של גיורגי, נטליה נאגל(להלן: נטליה), אשר שימשה במספר הזדמנויות, שקדמו לאירוע הראשון,כמטפלת סיעודית של בעלת בית המגורים, ולפיכך ידעה כי יש בו חפצי ערך ותכשיטים. בשעת הפריצה שהו בבית המגורים:אלפרידה ניד, ילידת 1926 (להלן: אלפרידה) ובנה, מיכאל ניד, יליד 1958 (להלן: מיכאל, או המנוח). טרם שעזבו את בית המגורים– המערער וגיורגי, כך נטען, היכו קשות את מיכאל בפניו ובגופו וגררהו במדרגות הבית לחדר אחר, שם קשרו אותו וחסמו את פיו בסרט הדבקה, כדי לסכל התנגדות מצדו. בנוסף, השניים תפסו את אלפרידה וגרמו לה לחבלות. לאחר שהובהל לבית החולים, מיכאל מת כתוצאה מהפגיעות הקטלניות בראשו וממחנק (להלן: האירוע השני). עוד נטען, כי מיד לאחר שני האירועים – המערער, גיורגי, נטליהוצ'וחרוקידזה נמלטו מגרמניה לאיטליה. בתאריך 10.01.2018 המערער נכנס לישראל בזהות בדויה באמצעות תעודת מעבר חד-פעמית, שהונפקה לו יום קודם לכן בשגרירות ישראל ברומא.
3
6. לבקשת ההסגרה צורף חומר ראיות הכולל, בין היתר: דו"ח בעניין הדנ"א של המערער, אשר נמצא בשני בתי המגורים, דו"ח נתיחת גופת המנוח, עדותם של:אלפרידה, גיורגי ונטליה, ממצאים מהטלפון הנייד של כלל המעורבים באירוע השני, מחקרי תקשורת שנעשו בין המעורבים וכן דו"ח בעניין הדנ"א של גיורגי, אשר נמצא על נייר הדבק שהודבק לפי המנוח.
7.
בתאריך 25.03.2018 שרת המשפטים, חה"כאיילת שקד, הורתה על הבאת המערער בפני בית המשפט המחוזי בירושלים כדי
שייקבע האם הוא בר-הסגרה, אם לאו. בעקבות הוראה זו, בתאריך 28.03.2018 הגיש היועץ
המשפטי לממשלה עתירה לבית המשפט המחוזי בירושלים להכריז כי המערער הינו בר-הסגרה לגרמניה. במסגרת העתירה נטען כי בעניינו של המערער מתקיימים התנאים
להסגרה, הקבועים בסעיף
8. בתאריך 25.12.2018 קיבל בית המשפט המחוזי הנכבד את העתירה וקבע כי המערער הינו בר-הסגרה לגרמניה בגין העבירות שיוחסו לו בבקשת ההסגרה. בית המשפט המחוזי הנכבד קבע כי התנאים המצטברים להסגרה מתקיימים בעניינו של המערער, שכן: בין מדינת ישראל לבין גרמניה קיים הסכם בדבר הסגרת עבריינים – האמנה האירופית בדבר הסגרה משנת 1957 (ראו: כתביאמנה647, כרך 17, עמוד 87) וכן מאחר שהמעשים המיוחסים למערער מהווים עבירה פלילית הן בישראל והן בגרמניה.
עוד נקבע כי הראיות שהוצגו בנוגע לאירוע הראשון, ובפרט הראיה המרכזית:בדל סיגריה שנמצאלידחלוןבתוךדירתהמגוריםוממנו נלקחה דגימת דנ"א, אשר תואמת את הדנ"א של המערער:"מספיקות לרף הראייתי הנדרש של 'אחיזה לאישום' ואף למעלה מכך" (ראו: שם, בפיסקה 32 להחלטה).
4
כמו כן, נקבע כי הצטברותן של הראיות הנסיבתיות הנוגעות לאירוע השני מקיימת: "מארג ראייתי מספיק, שהוא בגדר אחיזה לאישום". ראיות אלו כוללות את: הודעתה של אלפרידהבנוגע לתיאור הפורצים; דגימת דנ"א, אשר נמצאה על ידית הכניסה של החניה המקורה הצמודה לבית המגורים ואשר תואמת את הדנ"א של המערער;דגימת דנ"א אשר נמצאה על נייר הדבק שהודבק על פיו של המנוח, ואשר תואמת את הדנ"א של גיורגי. לדגימה זו מצטרפת עדותו של גיורגי,שלפיה הוא מסר את נייר הדבק למערער ולצ'וחרוקידזה יום קודם לכן; דברים שאמרה נטליה בחקירתה, אשר נתמכו על ידי ראיות אובייקטיביות;ממצאי החיפוש מהטלפון הנייד של נטליה; דברים שאמרגיורגי בחקירתו וממצאי החיפוש מהטלפון הנייד של גיורגי.
לראיות הנ"ל מצטרפת עובדת הימלטות המערער לישראל מספר ימים לאחר שני האירועים,וזאת לאחר שהלה יצא מהארץ לפני כ-16 שנה בזהות בדויה (ראו: שם, בפיסקאות 34-33 להחלטה).
לבסוף, נקבע כי המקום לבחון את טענות המערער בדבר משקלן של הראיות הוא בבית המשפט בגרמניה ולא במסגרת הליך ההסגרה.
מכאן הערעור שלפנינו.
טענות הצדדים
9. המערער ממקד את ערעורו בסוגיית דיות הראיות. בהקשר זה נטען על ידו, כי הוא לא היה מעורב בביצוע העבירות הנ"ל וכי הראיות נגדו אינן עולות כדי "אחיזה לאישום", כפי שנדרש בפסיקה, ובפרט כך לגבי הראיות הקושרות אותו לאירוע השני ולעבירת ההמתה. כמו-כן, לטענתו, חלק מהראיות אינן קבילות, או חסרות כל משקל, נוכח היותן עדויות שמיעה ובשל מידת ההתאמה הנמוכה שנמצאה ביחס לדנ"א שלו. משכך, לגישתו, תובע ישראלי סביר לא היה מגיש נגדו כתב אישום על סמך ראיות אלו. לבסוף המערער מלין על כך שלא איפשרו לו למסור את גרסתו לאירועים הנ"ל במסגרת הליך הסגרתו.
מעבר לכך, המערער טוען כי בית המשפט המחוזי הנכבד התעלם מההתכתבות שנוהלה בינו לבין גיורגי, אשר ממנה עולה כי המערער הודיע לגיורגי כי איננו מתכוון להגיע לעיר אולם בגרמניה לפני תאריך 03.01.2018. התכתבות זו מהווה, לשיטת המערער,אליביעבורו ביחס לאירוע הראשון.
5
10. המשיב מבקש מנגד לדחות את טענות המערער וסומך ידיו על ההחלטהשל בית המשפט המחוזי הנכבד. לעמדת המשיב, חומר הראיות שצורף לבקשת ההסגרה נסקר בפירוט רב בהחלטתו של בית המשפט המחוזי הנכבד ומבסס תשתית ראייתית איתנה המספיקה לצורך הסגרת המערער. עוד טוען המשיב, כי הראיות המבססות את האירוע השנימחזקות אף את הראיה המבססת את האירוע הראשון, זאת נוכח: המרחק הקצר (כ-50 מטר) בין זירות שני האירועים, טווח הזמן שעבר ביניהם (5 ימים), הדמיון בין האירועים והראיות הפורנזיות שנמצאו בזירות ואשר קושרות את המערער אליהן. כל אלו מלמדים,לגישת המשיב,כי האירועים הם בגדר "מעשים דומים". יתרה מכך, לטענת המשיב, הליך ההסגרה איננו הליך פלילי רגיל, הבוחן את מידת אשמתו או חפותו של המערער ומשכך המקום הראוי לשמיעת גרסת המערער וטענות הנוגעות לקבילותן ומשקלן של הראיות הינו במסגרת ההליכים המשפטיים בגרמניה.
ביחס לטענת האליבי שהמערער הציג, המשיב טוען כי זאת הופרכה כאשר מחיפוש בטלפון הנייד של המערער עלה כי הוא וגיורגי ניהלו קשר טלפוני לפחות מתחילת חודש דצמבר 2017, וכן כאשר בחקירתה, נטליה העידה כי בתאריכים שבין שני האירועים הנ"ל: המערער, גיורגי והיא שהו בבית אחותו של גיורגי באיטליה. גרסה זו אף אומתה בראיות שנלקחו מהטלפון הנייד של נטליה.
דיון והכרעה
11. השאלה הדורשת הכרעה במקרה שבפנינו היא האם הונחה תשתית ראייתית מספקת כדי להסגיר את המערער לידי ממשלת גרמניה בגין העבירות שפורטו בבקשת ההסגרה?
12. לאחר שמיעת טענות הצדדים, ובחינת החלטתושלביתהמשפטהמחוזי הנכבד, נושא הערעור, הגעתי לכלל מסקנה כי התשובה לשאלה זו הינה חיובית ומשכך דין הערעור – להידחות, וכך אציע לחבריי שנעשה. ההנמקה למסקנה האמורה תובא מיד בסמוך.
המסגרת הנורמטיבית
6
13.
הליך ההסגרה מוסדר בישראל במסגרת
14.
ב
התנאי הראשון, הוא כיביןהמדינההמבקשתלביןישראלקייםהסכםהסגרה (ראו: סעיף 2א(א)(1) לחוק).
התנאי השני, הוא כלל "דרישת הפליליות הכפולה". דרישה זו, מורה כיעל האדםשהסגרתומתבקשת– להיותנאשם,אושהוא התחייבבדיןב"עבירת הסגרה", דהיינו:"כל עבירה שאילו נעברה בישראל דינה מאסר שנה או עונש חמור מזה" (ראו: סעיפים 2(א)ו-2א(א)(2) לחוק). בנוסף לתנאים אלו, יש לקבוע שלא מתקיים אחד מהסייגים להסגרה,המנוייםבסעיף 2בלחוק.
בענייננואיןחולקכיתנאים מקדמיים אלו מתקיימים,ולכןהדיון להלןיתמקדבסוגיית הרף הראייתי הנדרש.
7
15. סעיף 9(א) לחוק קובע כי תנאי יסוד להכרזה על אדם כבר-הסגרה הוא כי קיימות "ראיותשהיומספיקותכדילהעמידולדיןעלעבירהכזאתבישראל". תנאי זה פורשבפסיקהכדרישה מבית המשפט לבחון האם יש בראיותשצורפו לבקשת ההסגרה "אחיזהלאישום",או האם הראיות "אינן חסרות ערך"והאם הן מצדיקות את בירור אשמתו של הנאשם בידי ערכאה שיפוטית במדינה המבקשת (ראו: ע"פ 3439/04 בוזגלונ' היועץהמשפטילממשלה, פ"ד נט(4) 294, פיסקה 12 והאסמכתאות המובאות שם (2004); (3) 98, פיסקה 5 (1980) (להלן: פרשת אנגל);אוזיפה נ' היועץ המשפטי לממשלה, פיסקה 9 והאסמכתאות המובאות שם (06.12.2010) (להלן: פרשת אוזיפה); ע"פ 2521/03 סירקיסנ' מדינתישראל, פ"דנז(6) 337, פיסקה 23 (2003); (2) 449, 461 (1977)).המדובר ברף ראייתי נמוך מהרף הדרוש להרשעה. רף זה מסתפק בקיומן של ראיות לכאורה להוכחת האישומים המיוחסים למי שמבקשים את הסגרתו. דרישה זו דומה בעיקרה לדרישה של "ראיות לכאורה", אשר עומדת בבסיסה של החלטה על מעצרו של נאשם עד תום ההליכים המשפטיים המתנהלים נגדו (בעקבות הגשת כתב אישום נגדו), אשר נבחנה בפסיקה לפי המבחן, שנוסח, בין השאר, כך: "אם נאמין לראיות התביעה, האם יהא בהן כדי לחייב את המסקנה שהעורר ביצע את המעשה המיוחס לו?[...]" (ראו: בש"פ 215/19 סלאימהנ' מדינתישראל, פיסקה 15והאסמכתא המובאת שם (22.01.2019)).לפיכך גם את דרישת ה-"אחיזה לאישום"יש לבדוקבהתאם לשאלה: "האםקיומהשלהתשתיתהראייתיתהמצויההייתה מספקת להעמדת המערער לדין בישראל".
יודגש, כי אין זה מתפקידו של בית המשפט הדן בשאלת ההסגרה להידרש לשאלה אם הראיות לכאורה הקיימות נגד המבוקש להסגרה מצביעות על אשמתו או על חפותו של המבוקש, אלא האם די בראיות אלו, כדי להצדיק הגשת כתב אישום נגד אותו מבוקש. לפיכך, בית המשפט איננו נדרש אף לדון בקבילותן, מהימנותן ומשקלן של הראיות, אובמידהשבההןמתיישבותהאחתעםרעותה,אלא לבחון אותן במובנן הלכאורי בלבד(ראו: פרשת אוזיפה, בפיסקאות 10-9; ע"פ 740/09 שובייבנ' מדינתישראל, פיסקה 5 (14.04.2010); פרשת אנגל, בפיסקה 5; פרשת דרן, בפיסקה 48).
עוד יצוין בהקשר זה, כי בנוגע לקבילות הראיות
המצורפות לבקשת ההסגרה, סעיף
"12. ביתמשפטהדןבעתירהלאיפסולכראיה –
(1) עדות, בגללזהבלבדשנגבתהבמדינהזרה [...]".
על סעיף זה, מוסיפה תקנה 15 לתקנותההסגרה (סדרידיןוכלליראיותבעתירות), התשל"א-1970 (להלן: תקנות ההסגרה) כדלקמן:
"15. (א) בדיוןבעתירהרשאיביתהמשפטלקבלכראיה, בנוסףלכלדרךהוכחהאחרת, הודעתאדםשניתנהבשבועהאובהןצדקלפניהשופטאורשותאחרתהמוסמכתלקבלאותהבמדינההמבקשתכשהיאחתומה בידיהרשותשקיבלהאותהוהחתימהמאומתתכאמורבתקנה 14, והואכשאיןהוראהאחרתבאמנתההסגרה.
8
(ב) הוגשההודעהכאמורבתקנתמשנה (א) מטעםהמבוקש, רשאיהעותראונציגובחוץ-לארץלחקורבחקירהשכנגדאתמישהגישה"
(ההדגשהשלי – ח"מ).
משמעותן של הוראות אלו, הלכה למעשה, היא שהן מאפשרותלביתהמשפטהדןבהליךההסגרהלקבל עדויותומסמכיםשאינם בהכרח עומדים בדרישותדיניהראיותהישראליים הרגילים.
פרופ' ש' ז' פלר, בספרו דיני ההסגרה(1980), מבאר כי תכליתן של הוראות אלו היא "להכשיר אמצעי הוכחה מחוץ לארץ, שהושגו בהעדרם של הצדדים וללא חקירה שכנגד מטעמם" (שם, בעמ' 368). אילולא הוראות אלו, תפקוד מוסד ההסגרה היה משתתק כמעט לחלוטין, בפרט מקום בו החומר הראייתי מבוסס על עדויות (שם, בעמ' 362).
מן הכלל אל הפרט
16. לאחר עיון בחומר הראיות שצורף לבקשת ההסגרה, הגעתי לכלל מסקנה כי חומר זה אכן מקייםאת דרישת ה-"אחיזהלאישום",ומשכך לא מצאתי מקום להתערב במסקנה של בית המשפט המחוזי הנכבד בהקשר זה. על רקע הפסיקה שהובאה בהרחבה לעיל– אינני רואה טעם להידרש לכל תו ותג בטענות המערער לגבי ראיה זו, או אחרת. משכך, אדרש לתשתית הראייתית בכללותה תוך התייחסות לטענות המערער, על פי הנחייתו של חברי, השופט נ' סולברגבע"פ 1727/16בולטיאנסקינ' היועץהמשפטילממשלה, פיסקה 36 (25.04.2017):
"הכללהואכימעטמןה'יש' הראייתי, דוחההרבהמטענותהמהימנותוהמשקל; ישלהסתכלעלהמכלול, העיקרנעוץבהתרשמותהישירההעולהמחומרהראיות, ובריכיאיןבבקשתההסגרהענייןלדיוןבאשמתואובחפותושלאדם[...]"(ההדגשהשלי – ח"מ).
17. כאמור, בענייננומצוי צברראיות נסיבתיות הקושראתהמערערלביצועהאירוע השני, ודי בכך כדי לקבוע שיש "אחיזה לאישום" (השוו: ע"פ 9026/11שוחטנ' היועץהמשפטילממשלה, פיסקה 21 והאסמכתאות המובאות שם (06.12.2012)), זאת משורה של טעמים:
9
ראשית, מחקירותיה של נטליה, עולות העובדות הבאות: היא הכירה את המערער מזה כשנתיים; טרם האירוע הראשוןהיא הזמינה חדר במלון בעיר אולם עבור המערער וצ'וחרוקידזה; בין התאריכים 31.12.2017 לבין 03.01.2018:נטליה, גיורגי, המערער וצ'וחרוקידזהשהו בבית אחותו של גיורגי באיטליה (אימות לכך נמצא בטלפון הנייד של נטליה) ולאחר מכן הם שהו בגרמניה עד לתאריך 06.01.2018 (מועד קרות האירוע השני), במהלכו הם שבו לאיטליה באישון לילהונטליה ואחותו של גיורגי היו שותפות פעילות למאמצי המערער להגיע לישראל.
עדויות אלו של נטליה קושרות את המערער, באופן ברור, אל:נטליה, גיורגי ואל צ'וחרוקידזה. יתרה מכך, ממצאי החיפוש בטלפון הנייד שלגיורגימעלים כי הוא והמערער היו בקשר לכל הפחות מאז תחילת חודש דצמבר 2017 וכי בתאריך 07.12.2017 הם תיאמו ביניהם מפגש. ממצאים עובדתיים אלו קושרים את גיורגי והמערער זה לזה ולמועד ביצוע האירועים.
שנית, הדמיון בין האירוע הראשון לאירוע השני, המרחק הקצר בין בתי המגורים, אשר נפרצו, טווח הזמן שעבר בין האירועים, וכן דגימת הדנ"א שנמצאה על ידית הכניסה של החנייה המקורה הצמודה לבית המגורים באירוע השני ואשר תואמת את הדנ"א של המערער – קושרים את המערער למקום האירוע.
שלישית, הימצאותה של דגימת דנ"א נוספת המתאימה לדנ"א של המערער, אשר נמצאה, כאמור, על בדל סיגריה בזירת האירוע הראשון– מלמדת על קשר נוסף בין האירועים וקושרת את המערער גם לביצוע עבירת השוד, אשר בוצעה במהלך האירוע השני. קשר זה, מתחזק אף נוכח הודאתה של נטליה בחקירתה שלפיה בשנים: 2017-2016 היא עבדה בבית המגורים של אלפרידה ושל המנוח וכי ידעה על הימצאותם של תכשיטים וכסף מזומן בביתם וכן נוכח העובדה שנמצאו ברשותה 150 שטרות של 100 אירו, אשר את הימצאותם ברשותה התקשתה להסביר. כאמור, המערער הכיר את נטליה ואף שהה עמה באותו מקום בסמוך למועד האירוע.
10
רביעית, נייר הדבק, אשר הודבק על פיו של המנוח ואשר ממנו נלקחה דגימת דנ"א, אשר תואמת את הדנ"א של גיורגי, בצירוף חקירתו של גיורגי במשטרה,ממנה עלה כי הלה מסר את נייר הדבק למערער ולצ'וחרוקידזהיום קודם לכן, לשם הדבקת קופסת קרטון שנקרעה במהלך חיפוש משטרתי ברכבם–קושרים את המערער לעבירת ההמתה עצמה. המערער טוען כי בחקירה אחרת של גיורגי הלה השיב מפורשות כי מסר את נייר הדבק לצ'וחרוקידזה בלבד, אךאף אם יש ממש בטענה זו – אין בה כדי להוריד את עוצמת הראיות האחרות לרמה הנמוכה מרף ה-"אחיזה לאישום".
כפי שהסברתי בהרחבה לעיל, צ'וחרוקידזה הינו אחד החשודים באירוע השני והיה מעורב בביצוע עבירת השוד יחד עם המערער ועם גיורגי. לפיכך, ניתן לקבוע, לכל הפחות, כי בשים לב לעצמת הראיות הנדרשת בשלב זה, ניתן להסתפק בראיות הלכאוריות שלעיל לצורך ביסוס התשתית הראייתית הנדרשת לביצוע בצוותא של עבירת ההמתה, אשר בגינה מבוקשת הסגרת המערער.
18. לבסוף, חזרתו הדחופה של המערער לישראל לאחר 16 שנה, באופן פתאומי, תוך הצגת מצג שווא לשגרירות ישראל ברומא, מחשידה ומעידה לכאורה אף היא על מעורבותו באירועים. בנוגע לכך יוער, כיטענת המערער שלפיה איןלראותבחזרתולישראלמשום ראיההתומכתבמסקנהכיקיימתתשתיתראייתיתנגדו, שכןיכולותלהיותלחזרתוסיבותרבותמלבדהימלטותומהעמדהלדיןבעבירותהמיוחסותלו– לא נתמכה בביסוס, או בפירוט של הסיבה "האמיתית" האחרת, אשר לשמה הגיע לישראל.
19. כל האמור לעיל קושר את המערער, בצורה כזו או אחרת, לביצוע בצוותא של העבירות המיוחסות לו בגין האירוע השניובכללן השוד וההמתה, ויש בכך כדי לבסס את הרף הראייתי של "אחיזה לאישום", הדרוש בהליך דנן.
טענות נוספות
20. לפני סיום, אעיר עוד מספר הערות בהתייחס לטענות המערער בנוגע למהימנותן, קבילותן ומשקלן של הראיות. מכוח הפסיקה שהובאה בפיסקה15 שלעיל, טענות אלו טעונות בירור במסגרת ההליכים המשפטיים בגרמניה וחורגות מהדיון בעצם ההסגרה. המערער טוען, למשל, כי דגימת הדנ"א, אשר נמצאה על ידית החניה ואשר תואמת את הדנ"א שלו, איננה קבילה, או למצער חסרת משקל ראייתי משום שהפרופיל שהופק ממנה מצביע על התאמה של 8 מתוך 15 אללים בלבד. עם זאת, לענייננו די בכך שחוות הדעת של המומחה מטעם התביעה בגרמניה, אשר ממנה עולה כי ההסתברות שדגימת הדנ"א לא שייכת לזו של המערער הינה קלושה ביותר (ביחס של: 1:495,000,000)–מובילה למסקנה שאיןלהידרש למידת מהימנותה ומשקלה במסגרת דיון ההסגרה (ראו: ע"פ 2998/91מנינגנ' היועץהמשפטילממשלה, פ"דמז(1) 573, פיסקה 7 לפסק דינו של כב' השופט (כתוארו אז) א' מצא(1993) (להלן: פרשת מנינג)).
11
בדומה לכך, גם טענותיו של המערער שלפיהן לא הוכח כי דגימת הדנ"א, אשר נמצאה על בדל הסיגריה בזירת האירוע הראשוןואשר תואמת את הדנ"א שלו–לאהגיעה לשם באקראי וכי החלון שבו נמצא בדל הסיגריה הוא אותו החלון שממנו יצא הפורץ עם שללו– מקומן להתברר במסגרת ההליך העיקרי ולא כאן. בעצם הימצאות דנ"א של המערער בזירה יש כדילהטילעליו חובתהסבר במהלך עדותו בבית המשפט בגרמניה, שיישבאתהממצאהנ"ל עםחפותוהנטענת. זאת בהתאם לכלל כי: "בדרךכללדיבהימצאותה (של ראיה כזו–תוספת שלי –ח"מ)במקום, שגישתהנאשםאליואינהברורהומובנתמאליה (כגון: ביתו, מקוםעבודתואוחפץמחפציו), כדילהוביללהעמדתולדיןשלהנאשם" (ראו: שם, בפיסקה 9 לפסק דינו של כב' השופט (כתוארו אז) א' מצאבפרשת מנינג).
21.
באופן דומה – יש לדחות את טענת המערער, לפיה בית המשפט
המחוזי הנכבד שגה כאשר הפנה אל מזכר שנכתב על ידי החוקר בחקירתה של נטליה, שכן מזכר זה מהווה עדות שמיעה,אשר לגישתו– אין לתת לה כל
משקל. גם מקומה של טענה זו הוא במסגרת ההליך העיקרי. לגופם של דברים –לנוכח סעיף
12
22. זאת ועוד – אחרת. המערער נמלט מגרמניה, עודטרםשהייתהלרשויותהתביעהולאנשיהמשטרהבגרמניה הזדמנותלחקרובגיןהעבירותהמיוחסותלו, ועל כך אין לו להלין אלא על עצמו. בנסיבות אלו – המערער יוכל להשמיע את גרסתו בגרמניה, אחרי שיוסגר אליה. משכך, צדק בית המשפט המחוזי הנכבד כאשר לא שמע את גרסת המערער. נוכח האמור, בטענת המערער שלאנחקרולאמסרכלגרסהלאשמות נגדו וכי ייתכן שיש בגרסתו כדי לכרסם במשקל הראיות המפלילות נגדו – אין כדי להחליש את עוצמת התשתית הראייתית הקיימת כנגדו.
23. לבסוף, אין בידי לקבל אף את טענת האליבי של המערער. הערכאההמשפטית,אשראמורהלבררטענותמעיןאלההיאביתהמשפטבגרמניה, במסגרתההליךהעיקרי, בדומה לטענותיו בנוגעלמהימנותןומשקלן שליתר הראיות. זאת, משום שהאליביטעוןהוכחהבהתאםלדיניהראיותבמדינההמבקשת, קרי גרמניה (השוו: ע"פ 1210/15 גרוזובסקינ' היועץהמשפטילממשלה, פיסקה 19 (16.02.2016)). למעלה מכך, אוסיף במאמר מוסגר, כילאשוכנעתישטענתהאליביתעמודלמערערבסופושליום, שכן היא איננה עולה בקנה אחד עם גירסתה של נטליה בחקירתה ואף איננה מהווה את הפרשנות הסבירה ביותר לקריאת ההתכתבות שהתנהלה בין גיורגי לבין המערער.
סוף דבר
24. נוכח כל האמור לעיל – אציע לחבריי לדחות את הערעור, ולהשאיר על כנה את החלטתו של בית המשפט המחוזי הנכבד בירושלים, נושא הערעור, שבגדרה נקבע כאמור כי המערער הינו בר-הסגרה לגרמניה, בגין כל העבירות שצוינו בבקשת ההסגרה.
המשנה לנשיאה
השופט ד' מינץ:
אני מסכים.
ש ו פ ט
13
השופט י' אלרון:
1. אני מסכים לחוות דעתו המפורטת והמנומקת של חברי המשנה לנשיאה ח' מלצר, ואוסיף עליה אך כמה מילים.
2. מדינת ישראל אינה מקום מפלט לעבריינים.
הסגרתם של נאשמים למדינה שבה קיימותמירבהזיקותלנאשמיםולעבירותהמיוחסותלהם, נחוצה לצורך שיתוף הפעולה הבינלאומי למיגור הפשיעה ולשם העמדתם של פושעים לדין בפורום הראוי לשפיטתם. הימנעות מהסגרתם עלולה להפוך את ישראל לעיר מקלט לעבריינים, ובכך להביא לסיכון שלום הציבור בישראל וביטחונו ולנזק תדמיתי רב (ראו גם דבריי בע"פ 8304/17 למפלנ' היועץהמשפטילממשלה(8.5.2018); ע"פ 3242/19 היועץהמשפטילממשלהנ' אלציק (18.8.2019); ע"פ 7835/17 בלומברגנ' היועץהמשפטילממשלה (7.11.2018)).
ידע כל חשוד המבקש למלט עצמו מהדין שישראל אינה כתובתו – וכי אם יבקש למצוא בה מסתור, סופו שיוסגר למדינה המבקשת זאת.
ש ו פ ט
הוחלט כאמור בפסק דינו של המשנה לנשיאה ח' מלצר.
ניתן היום, א' בשבטהתש"ף (27.1.2020).
המשנה לנשיאה |
ש ו פ ט |
ש ו פ ט |
14
_________________________
19006780_K06.docx מה
מרכז מידע, טל'077-2703333, 3852* ; אתר אינטרנט, l