תת”ע 9887/02/19 – יוסף יום טוב נגד מדינת ישראל
1
בפני |
כבוד השופטת שרית זוכוביצקי-אורי
|
|
מבקש |
יוסף יום טוב
|
|
נגד
|
||
משיבה |
מדינת ישראל
|
|
|
||
|
|
|
|
||
החלטה
|
טיוטת החלטה 9887-02-19
בפני בקשה לביטול פסק דין שניתן בהיעדר המבקש ביום 29.4.2019.
המבקש קיבל דו"ח מסוג ברירת
משפט שמספרו 61117268112 המייחס לו עבירה של חציית כביש כשברמזור אור אדום בניגוד
לתקנה
2
ביום הדיון לא התייצב המבקש בבית המשפט, ומשכך נשפט בהעדרו ונגזר עליו קנס בסך 1000 ₪. לאור העובדה שהקנס המקורי בגין העבירה הוא 100 ₪ תוקן גזר הדין בהסכמת המאשימה והושת על המבקש קנס בסך 100 ₪.
טענות הצדדים
טענות המבקש
המבקש טען כי לא קיבל תגובה לבקשתו להישפט בגין הדו"ח הנדון וכן כפר במיוחס לו.
טענות המשיבה
המשיבה טענה כי מבדיקה שערכה ההזמנה לדין נשלחה לכתובת אותה ציין המבקש בבקשתו להישפט, אולם אישורי המסירה שבו למשיבה מסומנים "לא ידוע". לטענתה, בנסיבות אלה אין למבקש אלא להלין על עצמו.
לטענת המשיבה בדיון שהתקיים בהיעדרו הסתפק בית המשפט בהשתת הקנס המקורי על המבקש כך שלא נגרם עיוות דין.
דיון
סעיף
"העיקרון המנחה בהליכים פליליים- אשר יש הסבורים כי ניתן לו אף מעמד חוקתי- הוא כי דיון יתקיים בנוכחות הנאשם, נוכחות זו דרושה לשם קיומו התקין של המשפט כמו גם לשם מראית פני הצדק והבטחת אמון הציבור בהגינות ההליך הפלילי".
לכלל זה קיימים מספר חריגים שאחד
מהם מעוגן בסעיף
כאשר נאשם הוזמן לדיון כדין ואינו מתייצב רואים אותו כמודה בעובדות הנטענות בכתב האישום.
3
סעיף
ולעניין זה ראו רע"פ 9811/09 סמימי נ' מדינת ישראל מיום 29.12.09 בו נקבע כי:
"לכל אדם הזכות ליומו בבית
המשפט, ואולם זכות זו אינה מוחלטת ואין לאפשר ניצולה לרעה. היעדר התייצבות של אדם
מדיון אליו זומן כדין עלולה להוביל לתוצאה כי יורשע בדין ודינו ייגזר, כשם שארע
בענייננו. משכך היה, הנטל הוא על המבקש לבטל את פסק הדין להראות כי הייתה סיבה
מוצדקת לאי התייצבותו או כי הביטול דרוש כדי למנוע עיוות דין כשם שמורה סעיף
קיומה של סיבה מוצדקת לאי התייצבות הנאשם
המבקש טען כי לא תגובה לבקשתו להישפט.
בעבירות קלות, קובעת תקנה
"בעבירות תעבורה שעליהן חל סעיף 239א לחוק ובעבירות קנס רואים את ההודעה על ביצוע העבירה, ההודעה לתשלום קנס או ההזמנה למשפט לעניין עבירת קנס כאילו הומצאה כדין גם בלא חתימה על אישור המסירה, אם חלפו חמישה עשר ימים מיום שנשלחה בדואר רשום, זולת אם הוכיח הנמען שלא קיבל את ההודעה או את ההזמנה מסיבות שאינן תלויות בו ולא עקב הימנעותו מלקבלן."
דהיינו אם הוכיחה המאשימה, כי שלחה את ההודעה בדואר רשום כדין, חזקה שההודעה נשלחה כדין ועל הנאשם מוטל הנטל להפריך חזקה זו.
משהוכח כי נשלח דואר רשום אף בהעדר אישור מסירה או אישור שאינו ממולא כדין, רואים אותו כמי שהגיע למענו תוך 15 יום מיום שנשלח (עפ"ת (ב"ש) 47513-02-17 בולנדי נ' מדינת ישראל, מיום 21.5.17, עפ"ת (חי') 67571-03-18, אפשטיין נ' מדינת ישראל, מיום 25.4.18 ורע"פ 106/15 עו"ד קריב נ' מדינת ישראל, מיום 20.1.15).
4
על- פי אישור המסירה שצורף לתגובת המשיבה ושנמצא בתיק בית המשפט, ההזמנה למועד הדיון שנקבע ליום 29.4.2019 נשלחה לכתובת המבקש אותה ציין בבקשתו להישפט וחזרה בציון ההערה "לא ידוע". הבקשה לא נתמכה בתצהיר או באסמכתא לתמיכה בטענות המבקש ובנסיבות אלה המבקש לא הוכיח כי לא קיבל את דבר הדואר בנסיבות שאינן תלויות בו.
לפיכך אני קובעת כי ההזמנה לדיון נמסרה למבקש כדין וכי לא קיימת סיבה מוצדקת לאי התייצבותו לדיון.
האם קיים חשש לעיוות דין
גם במצב בו לא קיימת סיבה מוצדקת לאי התייצבותו של המבקש ניתן לבטל את פסק הדין שניתן בהיעדרו ובלבד שהדבר דרוש לשם מניעת עיוות דין (רע"פ 6165/17 סעדא נ' מדינת ישראל (24.4.2018)).
המבקש כפר במיוחס לו.
הלכה היא כי אין די בעצם כפירה בביצוע העבירה כדי להקים טענה של עיוות דין. יתרה מכך, גם אם היה המשיב מעלה טענות של ממש להגנתו מוטלת על בית המשפט חובה לבחון אותן בזהירות של ממש. קבלת טענה זו משמעותה כי כל מי שיש לו הגנה טובה יכול שלא להופיע לדיון שנקבע בעניינו ולאחר הרשעתו וגזירת דינו יוכל לגרום לביטולו של גזר הדין (ע"פ 2119/02 כהן עופר נ' מדינת ישראל מיום 14.4.2002, רע"פ 1773/04 אלעוברה אסמעיל נ' מדינת ישראל מיום 23.2.2004). כפירתו של המבקש במיוחס לו הינה כללית ואינה כוללת אסמכתאות לביסוסה ולהוכחתה.
בנוסף, חרף עברו התעבורתי של המבקש הכולל הרשעה קודמת זהה לעבירה בה הורשע ועל אף בקשת המשיבה להשית על המבקש כפל קנס הושת עליו הקנס המקורי בלבד. בנסיבות אלה אני סבורה כי מדובר בענישה מידתית וסבירה.
לנוכח האמור ומכוח עקרון סופיות הדיון הבקשה נדחית.
מזכירות תשלח ההחלטה לצדדים.
ניתנה היום, ב' שבט תש"פ, 28 ינואר 2020, בהעדר הצדדים.